St. Paul & The Broken Bones is een wervelende achtkoppige retro-soulband uit de Verenigde Staten. Aan het roer staat Paul Janeway, een zanger die als kind opgroeide in de gospelkerken van Alabama. Als een prediker beweegt hij zich over het podium, zingt en schreeuwt hij de longen uit zijn lijf en overtuigt zijn publiek met de Southern soul als zijn religie. Artiesten hebben vastberadenheid nodig om te breken met de stijl die hen beroemd heeft gemaakt, denkende aan Bob Dylan of een David Bowie, dit zijn slechts enkele van de legendarische talenten die weigerden het terrein te vernieuwen dat hun aanvankelijke roem verschafte ten gunste van het verleggen van artistieke grenzen die fans vaak vervreemdden of op zijn minst verwarden. Hoewel St. Paul & the Broken Bones dat niveau van crossover-faam nog niet heeft bereikt, hebben ze de bluesachtige Southern-soul die hen nationale aandacht opleverde bij hun debuut in 2014, verlaten en stapten ze geleidelijk maar resoluut over op een scherpere, indie-aanpak.

Drie daaropvolgende releases bevatten vleugjes psychedelica met knipogen naar experimenteel, sonisch en tekstueel uitdagend terrein. Paul Janeway, is de belangrijkste tekstschrijver en leadzanger van de band, en toen hij hoorde van de zwangerschap van zijn vrouw, schreef hij brieven aan zijn ongeboren kind. Ze werden snel omgezet in liedjes en opgenomen vóór de geboorte van zijn dochter. Songs die Janeway's krachtige gevoelens van ouderschap weerspiegelen, maar ook melancholie en angst die lijken te zijn voortgekomen uit sociaal onbehagen. Op hun nieuwe plaat " Angels in Science Fiction" horen we allerminst slaapliedjes, aangezien onderwerpen als dood en gevaar samen met liefde en toewijding dominant zijn.

Het eerste nummer van het album, "Chelsea", spreekt tot Janeway's intense gevoelens over vader zijn, hetgeen hij zingt met een Al Green-achtige soulvolle croon. Janeway's dochter heet Marigold, en zij is de inspiratie en naamgenoot voor "Angels in Science Fiction's" afsluiter. Dit nummer is een statige pianoballad waarin Janeway tot zijn dochter spreekt en zijn onsterfelijke liefde belijdt, ook al creëert zijn werk afstand tussen hen. Net zoals "Chelsea" Janeway's zorgen blootlegt, doet "Marigold" soortgelijk werk door toe te geven dat hij niet alle antwoorden heeft. Zowel "Chelsea" als "Marigold" verbeeldt een vader die verzekerd is van zijn liefde voor zijn dochter, maar niet zeker weet wat de realiteit voor hen in petto heeft. Het is verkwikkend en extreem zichtbaar, het instinct van de meesten is om ouderschap af te schilderen als een reeks van permanentie, maar op dit paar deuntjes zien we dat ouderschap vol onzekerheid zit.

Al deze songs hebben tedere thema's, en weerspiegelen het algehele zachte geluid van de plaat. Geproduceerd door Matt Ross-Spang, die samenwerkte met St. Paul & The Broken Bones op hun laatste album, beweegt "Angels in Science Fiction" gestaag, zachtjes wiegend alsof het wordt voortgestuwd door een zacht briesje. De leden - Janeway, Jesse Phillips, Browan Lollar, Kevin Leon, Al Gamble, Allen Branstetter, Amari Ansari, Chad Fisher - werkten allemaal in verschillende groepen aan het schrijven van deze deuntjes. In een nummer als "Oporto-Madrid Blvd.", genoemd naar een straat in Janeway's geboorteland Birmingham, Alabama, voegen Phillips, Lollar, Gamble en Leon zich bij Janeway om er een funknummer van te maken. De teksten gebruiken de metafoor van een verwrongen boom, die eeuwigheid en uithoudingsvermogen vertegenwoordigt. De pastorale beeldtaal keert terug op "Magnolia Trees", dat ook verwijst naar hun zuidelijke wortels.

Graag vernoemen we ook de songs "Lonely Love Song" waarin Janeway en Phillips over de lockdown schrijven, het vinden van poëzie en schoonheid in de eentonigheid van quarantaine. En de strakke funk van "Wolf in Rabbit Clothes" weerspiegelt de even strakke teksten, de groeiende paranoia en maatschappelijke onrust van de afgelopen jaren, al zal "Angels in Science Fiction" voor wat troost, hulp en inspiratie zorgen. Janeway’s gecompliceerde gevoelens van zijn dreigende vaderschap, gecombineerd met de onzekerheid van de globale context van de compositie en opname van de plaat, zorgen voor een bevredigend antwoord op alle wervelende, tegenstrijdige gevoelens die we hebben ervaren. Het idee om vader te zijn, een kind in een wereld te brengen als angst. Het plaatst dan ook een uitroepteken bij Janeway's tegenstrijdige emoties tegenover een beroep dat hem dwingt het huis te verlaten, wat leidt tot deze gevoelige, vaak humeurige, af en toe mooie, zij het waarschuwende set.